Nieuws

‘De ontkerkelijking zet door’ meldde het Sociaal Cultureel Plan- bureau half december. De aandacht die er nauwelijks drie weken later was voor een ‘binnenkerkelijk’ bedoeld discussiestuk, leek die neerwaartse trend in de kerkelijke betrokkenheid van ons land behoorlijk te weerspreken. De ‘Nashvilleverklaring’ zorgde voor veel ophef en was enkele dagen volop nieuws.

De ‘Nashvilleverklaring.’ Een uit de Verenigde Staten overgewaaid pamflet waarin vooral theologen van reformatorische signatuur betogen hoe het huwelijk bedoeld is en zich uitspreken tegen de levensstijl van LHBT-ers. In de bevindelijke kring waar het stuk werd uitgegeven, was het een weinig verrassende verklaring. Maar het stuk werd ook daarbuiten opgepikt en daar ontstond heel wat deining, niet alleen op het brede kerkelijke erf. Niet alleen wapperden er regenboogbanieren en -vlaggen vanaf heel wat kerktorens maar ook verklaarde menig burgemeester en gemeentebestuur hoe grievend die Nashvilleverklaring toch is en meldde het Openbaar Ministerie te zullen onderzoeken of het een strafbaar feit betrof. Zo had dat hele document uiteindelijk een niet door de samenstellers beoogd effect: er ging een golf van liefdebetoon voor LHBT-ers over het land.

Een niet-kerkelijke vriendin merkte op hoe ik een petitie ondertekende op: www.ikstanaastje.nu - “Ik geloof dat Gods onvoorwaardelijke liefde voor iedereen is...” Ze vond dat dapper en een goed signaal. Ik vond het maar een bescheiden gebaar. Het gaf me de kans om uit te leggen dat ook mijn eigen dorpskerk al meer dan tien jaar geleden uitsprak, hoe ook andere relaties dan die tussen man en vrouw (in-)gezegend kunnen worden. En dat dat gedachtengoed helemaal zo vreemd niet is in de Protestantse Kerk in Nederland. Dat liefde het eerste woord is, dat van God uitgaat, zet voor mij de toon.

Maar mèt dat ik dat zeg, rijst ook een andere gedachte. We zagen in die tweede week van januari die golf van sympathie voor de LHBT- ers. Maar bij alles wat er aan verdraagzaamheid gedemonstreerd werd, pikte ik juist in die tijd een klein bericht van onze regionale zender op, over een antisemitisch incident in een supermarkt.

Nee, dat werd geen groot nieuws. Er werden geen vlaggen uitgestoken om de Joodse gemeenschap een hart onder de riem te steken, die de groei van het antisemitisme ervaart. Daar lopen we niet tegen te hoop, zelfs niet vanuit de kerken.

Hoe selectief verontwaardiging toch altijd weer blijkt.