Protestantse Gemeenten Leersum

Hiernaast couplet twee van een lied van Huub Oosterhuis, geschreven voor de kerstnacht, vaker gezongen in de paaswake.

Licht, van mijn stad de stedehouder,
aanhoudend licht dat overwint.
Vaderlijk licht, steevaste schouder,
draag mij, ik ben jouw kijkend kind.
Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen
of ergens al de wereld daagt
waar mensen waardig leven mogen
en elk zijn naam in vrede draagt.

Ik zie voor mijn ogen het beeld verschijnen van onze kleindochter, op de schouders van haar vader getild en zo hoog boven zijn hoofd uittorenend. Kijken, met de ogen van een kind. Verwonderd. Verrast. Nieuwsgierig. Open. Ontvankelijk. Zo kunnen wij volwassenen bijna niet meer kijken. Wij dragen de wereld en haar pijn en lasten te vaak op onze schouders mee. Onze ogen hebben te veel gezien, onze oren te veel gehoord.
Het nieuwe jaar, begonnen met nog meer geweld tegen hulp-verleners; met een ‘vreugdevuur’ dat door competitiedwang danig uit de hand is gelopen; met de Europese Unie die wankelt op haar grondvesten, met de nieuwe Braziliaanse president Bolsonaro aan de macht en samen met hem zoveel andere populistische politici die graag de sterke man uithangen.
“De beste wensen voor het nieuwe jaar!” zeggen we elkaar toe. Of: “veel heil en zegen”. Aanhoudend licht dat overwint, geloven we er nog steeds in? vertrouwen we er nog steeds op, wat er ook gebeurt? Ons geloof wordt vaak op de proef gesteld door alles wat we zien gebeuren. We zouden er soms cynisch van worden. Of onverschillig. Of ziende blind.
Het lied zingt tot het licht: draag mij, ik ben jouw kijkend kind. Een gebed is dat toch eigenlijk! Een gebed tot het Licht van de wereld, om gedragen te worden op de schouders. Een gebed om te kunnen kijken met de ogen van een kind: uit te kijken of érgens al die wereld daagt, waar mensen waardig leven mogen.
O, dat zó ons nieuwe jaar mag zijn! Dat wij gedragen op de schouders van het vaderlijk licht, steeds weer mogen uitkijken naar die wereld, die mens-waardige wereld.
Voor mij kan dat niet anders dan beginnen in onze eigen omgeving en context, die van onze familie, gezin, buren; die van ons dorp, van de plek waar wij wonen; de wereld van onze kerken, waarin we elkaar hard nodig hebben en waar ieder zijn eigen naam in vrede mag dragen.
Het laatste couplet van het lied zingt: ‘Alles zal zwichten en verwaaien wat op het licht niet is geijkt’. Dat het licht, het Licht, ons ijk-punt mag zijn in alles wat wij zeggen en doen.
Laten we elkaar blijven toezingen, blijven toe-bidden, en elkaar blijven bemoedigen in ons geloof in het ‘aanhoudend licht dat overwint’.

Ds. Evelyn Noltus

Open ochtend Michaëlhuis

Michaelkerk

Johanneskerk

Kanttekening

Kerkomroep